Je loopt met je handen in de zakken op je blote voeten langs het strand. Je kijkt naar de ondergaande zon. Er staat een zwoel windje. In de verte hoor je flarden muziek. Af en toe schop je tegen een schelpje. Je kuiert langzaam verder over het warme zand.
Sommige mensen houden van luieren op het strand. Anderen van fietsen naar Spanje of van borrelen op de camping. Weer anderen willen alles.
Ik hou van wandelen in de bergen. En daarna een wijntje.
Vier je vakantie zoals het bij jou past. Dan krijg je er het grootste rendement van. Neem tijd om te bedenken wat jij wilt. Doe het op jouw manier, maar vier het! Laad jezelf weer op voor een nieuw seizoen. Veel plezier.
Vanaf 22 juli ben ik met vakantie, 19 augustus begin ik weer.
Tot dan.
“Voordat ik vertrek heb ik stress, omdat ik geen losse eindjes wil achterlaten.”
“Als ik dan eenmaal weg ben, maak ik me zorgen dat er wat gebeurt en dat mijn collega’s daar dan extra werk aan hebben. Ze hebben het al zo druk.”
“Na een poosje kan ik het loslaten, maar zodra ik weer thuis ben vraag ik me af wat me te wachten staat als ik mijn mailbox open. Ik slaap meteen een stuk slechter… Het is bijna niet meer leuk om op vakantie te gaan!”
“Hoe komt het nou toch dat ik hier stress van krijg? Van zo’n klein akkefietje. Dat is toch helemaal niet nodig? Ik snap dat niet.”
Deze vraag krijg ik geregeld. Sommige mensen willen graag precies weten waarom ze last hebben van een ogenschijnlijk klein dingetje en breken hun hoofd hierover.
Ik vraag op mijn beurt dan weleens: “Wat helpt het je om precies het antwoord op die vraag te weten? Hoe helpt je dat verder?”
“Nou, ik wil het gewoon weten. Dan snap ik mezelf beter. Het is toch gek dat ik hier zo’n stress van krijg?”
Soms hoor ik een teammanager verzuchten: “Dat kunnen ze toch wel zelf? Daar heb ik echt geen tijd voor!” Of: “Als ze nou eens beter voor zichzelf zorgden; dat is echt hun eigen verantwoordelijkheid.” En bijvoorbeeld ook: “Ik kan toch niet in hun hoofd kijken! Zeg dan tegen me wat je nodig hebt!” Of: “Zoveel […]
Vooropgesteld: voor de klas staan is een pittige en waardevolle baan. Daar mag je goed voor betaald en voldoende in gefaciliteerd worden. Alleen, in de discussie over werkdruk in het onderwijs mis ik de vraag wat leerkrachten zelf (kunnen) doen om beter met werkstress om te gaan. Lijd ik aan beroepsdeformatie als ik denk dat hier een deel van de oplossing ligt? Ik vind zelf van niet. We kunnen namelijk leren minder last te hebben van werkdruk en meer energie te halen uit ons werk.
Bovendien, de stress in onze maatschappij wordt voorlopig niet minder. Niet in het onderwijs, niet in de (jeugd)zorg of in welke sector dan ook. Ook niet met een hoger salaris. Wacht dus niet op mogelijke veranderingen van buitenaf, maar pak vandaag nog zelf de regie. Geen tijd te verliezen! Lees meer
Ik hoor dit regelmatig. ‘Ik heb het te druk om een stresstraining te volgen’. Vorige week nog. Een HR adviseur had voor medewerkers een training stressmanagement georganiseerd. Er waren slechts twee aanmeldingen. De meest gehoorde reden: ‘ik heb er geen tijd voor’.
Ik snap het helemaal. Je krijgt er natuurlijk ook extra ‘werk’ bij als je een coaching programma of een training volgt. Terwijl je agenda al uit haar voegen barst. Je wil je tijd gebruiken om je to do-lijst af te werken. Dat is vaak al lastig genoeg.
Alleen kun je in de stressmodus het rendement op de lange termijn moeilijk zien. De tijd en energie die je investeert in coaching ‘verdien’ je namelijk snel weer terug. Het voelt onnatuurlijk, maar de eerste stap om met minder stress en meer rust en plezier te werken is stoppen met rennen. Stoppen met rennen is altijd stap één.
Begin nu!
Hoe zorg je er voor dat jouw (vaste) medewerkers geen burnout-klachten krijgen? Met deze vraag toog ik vorige week naar het hoofdkantoor van Tony’s Chocolonely, op jacht naar positieve ervaringen in de praktijk.
Tony’s had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Niet alleen vanwege de heerlijke chocolade die ze maken of vanwege hun nobele missie om een einde te maken aan de slavernij in de cacao productie in Afrika.
Vanochtend sprak ik een man die sinds anderhalf jaar kampt met stressklachten. Na zijn burn-out bleef hij een tijdje thuis (dat was goed), bouwde langzaam zijn werklast op (ook goed gegaan), maar nu hij een poosje volledig aan het werk is komen de klachten terug. Hij wordt er moedeloos van en vraagt zich af of hij ooit weer de oude wordt. Die vraag hoor ik vaker.
Vanochtend sprak ik met een cliënte, die al een tijd overbelast is en stressklachten heeft. Zij had het over een voorval wat haar irriteerde. Net toen ze met haar jas al aan naar huis wilde gaan, kwam een geagiteerde collega bij haar met een probleem. ‘Werkelijk alles in me riep “nee!”, vertelde ze. ‘Ik had hier ècht géén zin meer in. Ik voelde hoe mijn gezicht in een chagrijnstand zakte, ik kon er niets aan doen’.
